İSMAİL AKYILDIRIM
 

 

Büyük bir kasaba da bir deli yaşarmış...
 
Kasabanın tek delisi imiş.
 
Zararsız kendi halinde yaşar gidermiş.
 
Yalnız bu delinin bazı huyları var imiş...
 
O yıl kasaba da kim vefat eder ise cenaze merasimine katılır, 

 

onun için dua edermiş.
 
Ama bazı cenaze törenlerine katılmayıp, yol kenarında durup,
 
Omuzlarda taşınan cenazeye kocaman bir "yuh" çekermiş...
 
Kasaba halkı bu duruma alışık olduğu için, "deli işte" der, işin içinden sıyrılırlarmış.
 
Yıllar böyle geçerken,
 
O yıl kasabanın en zengin kişisi, en kelli fellisi vefat etmiş.
 
Vefat eden zengin adamın, iri cüsseli kalın bilekli pehlivan gibi iki oğlu var imiş...
 
Oğulları babalarının cenaze hazırlıklarına başlamış.
 
Cenaze, cemaatin omuzlarında taşınmaya hazır bir vaziyette 

 

camiden alınarak, mezarlığın yolu tutulmuş.
 
Orta yerde kasabanın delisini gören olmamış.
 
Herkes merakla delinin nerede olduğunu birbirlerine fısıldayarak sorarken,
 

tam mezarlığa varıldığı esnada, deli orta yere çıkıvermiş...
 
Herkes pür dikkat delinin nasıl bir tepki vereceğini merak edip durmuş.
 
Ölen adamın çocukları pirelenmeye başlamış...
 
Deli tam o esnada " bu cenazeye yuhh !" Deyip dikkatleri üzerine çekmiş.
 
Zengin adamın çocukları, "bizim babamıza bu nasıl yuh çeker?"
 
Diyerek deliyi kovalamaya başlamışlar...
 
Ama nafile...
 
Deliyi yakalayamamışlar.
 
Kasabanın delisi izini bir süre kaybettirdikten sonra kasabaya geri dönmüş.